Opem veniamque libens depressa coegit materia et vilis, lautis non possumus uti. Turpia, qua sistunt, quanta probitate notabis. Detegat hypocrisim Linius fac, cetera spernas. Zelmium parasitum, ad accusandum sese profectum, heus, sacrista vitiose temptat! Dominis rem cum redit Zelmius, moras culpantibus narrat. Linius prudens figmenta struit scelestum ut capiat. Credulus nimium sodalium domo cubilia petit, se Linius ut polluat. Adsunt socii, virum excipiunt, quem trudunt in carcerem. Exhibent infelicem gravissimorum hominum rubentem cetui. Abiit iuratus quod pelicabit neminem. Persuadet tristis tandem fra Zenoni Linius, quod eum plus amet quam alium quempiam.

Fra. – Quid anxius queritas, indolis adulescens bone?

Zel. – Negotii parum.

Fra. – Estne forte quod pro te queam?

Zel. – Nequis, nec tuum est, ut is te habitus offert, absolvere quempiam posse et poenam commissi dare.

Fra. – O, si a commissi labe lautum iri te velis, adest, quem tanta hominum frequentia stipatum cernis, vir religiosissimus, qui te abluat et crimina procul pellat. Potes interea te huc intro dare mecum, ut paulisper consedeas, et exaudieris statim.

Zel. – Sane fiundum propterea quod cum pluribus deambulationibus hac die longe defessus siem.

Fra. – Propius, erubescas minus.

Zel. – Adsum, here, satis.

Fra. – Hec ipsa maxime aurarum atque pluitationum tempora valent amplecti compto quoquam thoro virginem. Numquid?

Zel. – Ita quippe existimo, qui habet.

Fra. – Possis, dice, num adhuc? Dic, queso, adolere incipiens, quos ex mentula tua succos expuere?

Zel. – Tu plurimum fortassis! Cedo, hac disciplina vales. Quod infitior, nec ea quidem tibi, ut cerno, vis est: Bacchico quidem suavi liquore iamiam puto moveris plus satis quam luxu. Istec ammodo, te precor, aliena facito. Tuum tintinnandi officium sit, idque perpetuo serva.

Fra. – Aberras quidem, nec meos nosti nervos quid possint.

Zel. – Quid tibi animi est, dum me tuo tremulo temptas librare genu? Annalem forte puerum credin me, quem quartus et denus annus excepit et quindenus impresentiarum nutrit?

Fra. – Perfer patiens, anime mi, dum istic nemo.

Zel. – Non perferam. Ita dii te perdant importune. Non es veritus deum tue professionis prorsus oblite, qui articulum, pudibunda vestigans, posterioribus affigis.

Fra. – Probe adolescens, excipeque tibi, si modo siles.

Zel. – Abi in crucem, qui vis sileam!

Fra. – Heus! Redi, exaudi prudens!

Zel. – Te ipsa potius oro deum numima in malum perpetuo dedant atque floccifaciant.

Fra. – Tristis perii. Vereor si me infamaverit modo. Ita fit qui suum cum his amorem credit.

Se. – Unde iam, furcifer, dic unde profectus sies. Hacine hora reviviscunt laribus extincti foci? Dic, struma. Gravas, inquam, tuorum morum usquam obliviscier nequiens. Credo te viliorem e vili futurum quo plus vives. Nescio qui me contineam. Quid ita longe diu absens desiisti copiam tui facere?

Zel. – Deliqui si istuc arbitramini. At verbum sinite. Indulgebitis, si vos celicolas credo.

Se. – Cedo fide tua. Intenti vos socii denique, precor, este, quas absentie sue miser causas enarret.

Zel. – Eo profectus sum, ad ipsa deorum immortalium templa, ut accusarem meme.

Se. – Ita quippe michi religiosissimus videris!

Zel. – Illic innumere omni facinorum genere matrone graves defatigantes sacros longis auscultationibus viros.

Se. – Longius evagaris ut propius ferias.

Zel. – Si me sinis, here, lubens purgabo.

Se. – Perge, modice cervicis, qui nec verbum ullum perpeti potes.

Zel. – Redeo. Defatigantes, inquam, sacros ambagibus viros he quidem nichil effecisse putant ni pinguius evomant cunta, ab ovo tindaride sermones suos passim resumentes. Opertus sum usque adeo decrepitam mulierem que exurgens cederet. At advesperascit, puto, priusquam cedat. Itaque michi tempus furatum est ut ibi detentus siem diutius quam forte cuperes. Ignoscendum est igitur, si equum existimas.

Se. – Nulla quidem alia indulgentia digna potior causa fuit. Haut oportuit, ne in pravam rem deditus esses. Verum timeo, ut bene assoles fallax, ne fictus succenseas.

Zel. – Veridicus meam testor fidem.

Se. – Abeas. Sine plura verba michi dare, fac prandia potius pares.

Zel. – Restat adhuc, here bone, quod tibi liniat iracundiam, incredibile dictu, iocundum, novum ut disseram, si modo pati velis.

Se. – Cuium? Heus Lini, dum te offers, exaudi rem novam, ut ait, mirari dignam.

Li. – Quis hoc narrat?

Se. – Is probus. Te istac propere, queso, verbis agas. Hunc, perpol, recreandorum spirituum causa conveni.

Zel. – Non admirari non possum hodierna que sit religio et qualis ibi diutius moranti.

Li. – Ubi, neu forte terminis abutar ignorans, rogo.

Zel. – In ede sacra.

Li. – Atat, teneo.

Zel. – Obtulit se quidam sacrista michi, annosus, squalidus, lassus, hispidus, ipsa macies, rogans quis sim, quid queritem, aurarum pluitationumque tempore fiunda et apta luxibus notans, quid etiam mea mentula in succis valeat, librans me suum desuper genu pupillariter michi substituere, at muto, rectius, prostituere, et digitis nates palpans.

Li. – O scelus! O nefarium hominem! Credon? Quid nunc ais, Zelmi?

Zel. – Quin immo, testor deum.

Li. – Hei, corrupte religionis horrendum nefas.

Se. – Quid meritus est? Qua denique nece dignum putabitis, ut istuc luat?

Li. – Sinite operam hanc michi. Meum volo siet, ut penam commissi dedam. Tempestive nimium credo, edepol, sapiet arte sua quod Linius possit. Perge, Ronzi, mecum, dum res est recens. Vos alii interea apagete, residentes domi, dum proficiscimur, et statim redimus.

Li. – Ubi scelestum hunc inveniemus? Quis eum nobis dabit? Quo demum querendus loco?

Ron. – Eccum Agasonem. Heus, salve! Dic, sodes, si nosti: censes sacristos nunc quod domi siet?

Ag. – Erit, opinor.

Li. – Iterum queso: dice quo proprio eum nomine vulgus appellet.

Ag. – Fra Zenonem.

Li. – Ubi resideat, inquam, ut se inveniam?

Ag. – Hac pergito. Cum lapideas scalas compereris, precipitato te in templum, dehinc in manum levam te statim vortas. Nostin?

Li. – Quippe tibi gratias monitus habens, sospes pergito vias tuas. At tu interea, Ronzi, dum ibi forte, longe protrahens moras, cum istoc fra Zenone confabuler, hec circum claustra deambula quoad redeam.

Ron. – Fac esto diligens, ut soles.

Ron. – Quid fers, alacer Lini?

Li. – Omnia punctim negotia prompta. Fra Zenonem hamatum puta. Vinctum hac die tibi dabo, si voles.

Ron. – Quin uno fac, queso, explices verbo.

Li. – Serie recensenda res sapidior ut fiat, si modo quiescis.

Ron. – Cedo.

Li. – Primum, ut istic exordiar, ne preteream e gestis quicquam, ostia actitavi pessulo clausa. Rogat: «Tu quis?». «Amicus iusto». Replicat: «Quem poscas michi prius denuntia». «Fra Zenonem peto ibidem forte si adsit».

Ron. – Quid ipse?

Li. – «Cella patet. Hui tamen, ignosce, tua michi presentia», inquit, «grata». At ego: «Dii tibi secundent, fra Zenon». «Ingredere», ait, «nunc solus prandia prope carpsi, tuque buccellum mecum sumes». «Haudquaquam, quod abs te michi oblatum est, inquam, renuere censui. Nam in ineunda hominum familiaritate, ipsa potissime confabulandi aut huiuscemodi bucellandi cohabitatio valuit. Eia igitur, istuc loci accessi ut tua potiar consuetudine et amoris tui particeps fiam». Tum ipse: «Nil quippe gratius michi dictum puta, quam ut in tua ego quoque resideam gratia. Etsi nusquam hactenus nobis ulla fuerit vicissitudo, te tamen aliquandiu hoc templo errantem vidi coluique propterea quod michi dulcissimus visus es». Iubeo tunc istec missa fieri.

Ron. – Cur «missa»?

Li. – Cur? Quod me «gratum» ac «dulcissimum» dicit. Audistin unquam quod in presentia sordescant laudes?

Ron. – Lepide. Quid tum?

Li. – Ad rem propero. «Ut huiuscemodi adventus, inquam, causas intelligas, et que michi animi passio sit advortas, te, singularissimum quem omnes famant, delegi taciturnitatis patrem».

Ron. – Quam pulcre exorsus es, miser!

Li. – «Hec ipsa, inquam, michi semper ordinis tui religio precipua fuit, quod in ea longis tenere etatis mensibus versatus sum, cum in Fagontina urbe logicis disciplinis pascerer. Et, ne te lateat, sum Fagontinus».

Ron. – Quid opus fuit, ut tibi alienasses nomen?

Li. – Ignotus ut siet de me, si forte rogasset quempiam.

Ron. – Cautus!

Li. – Prosequor. «Ibi plerosque sacrarum litterarum ordinis magistros novi. Me plus satis amabant quam se vel saltem eque: sigillatim secum noctu cubabam interdumque quod unus inter duos extiti, de me gaudia sumentes ad libitum».

Ron. – Hui langorem!

Li. – «Ea postquam adolere incepi, placida visa sunt. Ipsos excepi mores ut reminiscier eorum quandoque oblecter quam maxime. Itaque semper imitarier cupiens eos qui bona arte ac optimis disciplinis plurimum valent, teneros hac urbe complures meis postulationibus puellos habeo, munda vinea, adeo ut cum ipsis deum numinibus facile pulcritudine certent».

Ron. – Num ad hoc commoveri debuit totus? Quis sibi tunc gestus fuerit, te precor, dice.

Li. – Mittam ammodo ut solus recenseas unquam, qui neminem potes.

Ron. – Perge, perpetiar.

Li. – Eo pacto si sinis.

Ron. – Stant federa.

Li. – Redeo. «Est michi domus, inquam, ante alta diversoriorum huius urbis potissimum decus menia tenens. Quippe priusquam deditus fatalibus, fores sequor: sunt michi sodales, huiusce veluti inexpertes optime discipline, eam blasphemantes horrentesque, ne ausim, se conspicientibus, frui, qui, si istuc perpenderent, protinus me sua perpetuo vicissitudine privarent. Plerumque tamen, sub figmentis feminei sexus, introduco marem. Cedunt equidem michi lubentes placidi pila ludere sua urbana gratia. Abest, inquam, itaque michi locus, ut istuc ex rei summa percipias, quo oportune pisciculi nostri celateque conveniant. Si forte his terminis finitimum scires locare quem quispiam vellet, si istic feceris, fra Zenon, beo te. Crede, non est homo te felicior quisquam. Invicem, tibi persuade, gaudebimus. Fortuna quidem sese offerens, statim amplectenda est, siquis sapiat. Utra namque sequenda est, at potius sequamur nos bonam, dum possumus. Eos dii perdant qui possunt frui bono et negligunt, deligentes malum». Tum is subridens: «Formosis», ait, «quin immo puto copulare te virginibus malles». His ego prorumpens: «Ha, vah! Abeant virgines et matrone denique in malum omnes cum cruentibus centonibus et earum insecrata matrice ranunculos, buffones cimicesque scaturiente cum sanguinolenta fece! Vim tantum posterioribus semper cacantibus facio!».

Ron. – Hahahe!

Li. – «Quingentas, inquam, diebus meis puto nates contriverim aut plures, et me nunc in illa puteolenta matrice vis necem! Ipsa potius consilia mittito ad alteram scolam. Scio te quoque huius articelle necessarium amicum, si inficiarier nolis, quodque exeas noctu foras, ut matronarum fores evortas non licet. Ipso igitur, si verum fateri velis, quo Fagontinus ministerio vivis, nec abneges, queso. Nam ob hoc non te minoris existimo». Is iterum tunc paululum subridens, brache michi dissolvere vestigat nodos; do mentulam pugno. «Excipe, age, nec eam primus, inquam, excipias, crede!». Clamitat: «Dii boni, quale omen! Nusquam, quippe, testor deos omnes, usquequaque visum est tale mutilati lacerti seu tridentis manubrii aut verius cuiuspiam disci pedis instar habens!».

Ron. – Hahahe! Parum siste. Sine prius michi spiritum redi! Perge modo.

Li. – «Quot hac urbe, credo», inquit, «existimas, que tuos istos si nervos noscerent, se tibi perpetuo zelo darent?». Ad hec irascor: «Vah, dii! Audistin dudum quod me necent et quod abhominer? Ammodo si me ames, te precor, istec desine verba facere». «Pereant», ait, «ammodo. Verbum nullum». Interea preputiali contracta pelle caput nudat. Tunc hortor ita eum: «Videris sapere!». Rogo exhibeat invicem suum genitale michi. Imminet statim ramis haud secus avis, accusans naturam quod sibi tam breve munusculum impartita siet. Tum ego: «Parvi refert, inflabit statim». «Anime mi», tunc inquit, «Fagontine, vis nos precipitemus in penum?». «Ne parum ut…».

Ron. – Quid parum?

Li. – Rudis es.

Ron. – Eum forte ut olfaceres?

Li. – Mirum, si istuc intelligas.

Ron. – Tu quidem ad illud “parum”.

Li. – «Fiundum esse et istuc lubens, sed adventasse, inquam, credo, ut indutias darem, qui me in templo vel domi cunctatur, aut adventurus statim. Pergo igitur ad eum pace tua, fra Zenon, ne dedignetur fortassis ubi mentiri me viderit, cernens vacua pollicitationis loca. Istec, inquam, malo congruentiori tempore servemus, ut commodius fiant». «Recte», ait, «meministi. I celer, neu forte dedignetur, ut dicis. I sospes». Sic abeo, hac die pollicitus redire, si modo queam. Optat ut redeam! Nunc omnia, Ronzi, tenes. Perge modo et rem Serumpio fac narres. Eundem verbis meis fac. Admoneto quod eat compertum adulescentulum quempiam, qui me in templo cunctetur, ut dixi, quo res ex verisimilitudine accedat tute, dum vado interea pilos e mento tondi facere.

Ron. – Sane redderent te nempe formosiorem pili.

Li. – Formosum nunquam, iuniorem saltem videri atque hilarem magis. Verum tonsorem, credo, vir bonus luet. Vale. Fac puer adsit, dum protinus redeo.

Ron. – Heus, heus, apta, Serumpi, et in salvum res est.

Se. – Qui siccine? Cito!

Ron. – Somnolentos ne putas, dum angi oportet.

Se. – Narra!

Ron. – Sine me prius parum quiescere, qui sum adhuc tanto cachinno plenus ut ullos vix artus regam.

Se. – Quiesce. Incipe modo.

Ron. – Bene acceleras.

Se. – Pereo ni quoque rideam.

Ron. – Age ea primum, que Linii te verbis admoneo.

Se. – Quo Linius abest nunc, cedo?

Ron. – Se tondi facere. Venturus statim.

Se. – Dic quid me moneat.

Ron. – Ut adulescentulum invenias qui presit, dum redeat.

Se. – Milinum forte, qui adest.

Ron. – Melior nemo, si modo velit.

Mil. – Qui “si velim”? Mea quod prompta opera, si usquam valet.

Ron. – Habes istuc, Miline, ratum. Hui, eccum Linium quam lautus atque lepidus siet!

Li. – Num iterum, Serumpi, valerem, sis, modo quod e mento pili desunt?

Se. – Cum primum te viderit fra Zenon, eum captum censeo.

Li. – Siccine?

Se. – Haud dubium.

Li. – Ubi adulescentulus, rogo?

Mil. – Men vides qui adsum?

Li. – Hem, pergas repente mecum. I pre in templum. Hac atque passim illac fluas quoad veniam. Te tamen prius admoneo ut, si fra Zenonem usquam videris, dissimules facito. Cum me primum properare ad te conspicies, moram vel aliud quicquam tale contumeliis accusa, quo, si me se celaverit retro aras, dictis prestet fidem. Dum te alloquar nutibus, fac annuas ac singulis manuum verticis prudens signis correspondeas. Intellextin?

Mil. – Quid ni?

Li. – Perge monitus ergo. Heusdum, te iterum moneo, effice dissimuleris prudens.

Mil. – Rem teneo. Timescas minus.

Li. – Sic expedit. Me paululum sistam. Adeon adhuc? Num eum sane convenio quod me cuntatus est satis?

Li. – Salve, Miline.

Mil. – Num michi compateris, quod tam longe diu hic loci te operior crude?

Li. – Et istic itidem iam semel affui, nec te comperi. Deambulemus quantisper! In me te vortas et facias nutum!

Mil. – Estne que hinc finitima fabrilium porticu sita est?

Li. – Minime. Eam nempe superiori die, postquam ibi plus morari destiti, alter conduxit quidam.

Mil. – Estne illo, quo itur ad fluminis pontem in meum ortum?

Li. – Nec ipsa, sed eo quo ad alta atque formosa diversoriorum menia, illuc ibimus. Expediero te statim. Morare pace tua hic me parum, dum alloquor brevibus verbis fra Zenonem, qui adest, et accelero postea.

Mil. – Morabor lubens quantum voles.

Li. – Heus, presto, socii, in latus clandestinum abite, secedite parum. Vir protinus aderit!

Ser. – Hariolaris fortassim.

Li. – Iam palpabis puto.

Ser. – Neminem credo qui tibi compar siet, ita profecto facilem cunctis prebes. Nullum tam arduum puto quod tibi leve non fiat.

Li. – Non hic fabulis agendum est. Secedite, inquam, in latus, et clanculum persistite abstinentes tripudio atque strepitibus pedum. At cum introductum thoro incumbentem existimabitis, post pauca ingrediemini thalamum, accusantes me furciferum, leporem, dehinc virum excipientes ut decet. Exeo igitur in foribus ut eum percuncter, et vos statuta servabitis.

Li. – Ad me fra Zenon, ut video, cursitat preter senium. Fac eas molle! Succussa minus! Ad tua mala nimium properas, vir bone.

Fra. – Dii, Fagontine, te servent.

Li. – Atque te. Prosilias intro.

Fra. – Estne laribus quisquam?

Li. – Nec cattus nec musca quidem.

Fra. – Mittas in anulum vectem, ut omnes excludas. Quo nobis iter?

Li. – Hac recta in thalamum pergas.

Fra. – Istunc artum formosum et longe medius fidius blandum...

Li. – Utere ammodo sepius.

Fra. – Iam cepi. Utar dehinc quoad te forte mei pertesum erit.

Li. – Nemini, censeo, tedium afferre posses.

Fra. – Ipsa hec tua dicis gratia. Quid fiundum modo quod hic sumus?

Li. – Tegmen exuas ut aptior sies, et dehinc petes thorum.

Fra. – Quid aliud iubes?

Li. – Nolo quidem resupinus ut iaceas, potius ut te vortas velim et terga committas. Ipsa pungitandi consuetudo et patrie mos est.

Fra. – Scio quoque, sed ad istuc invitare te veritus sum.

Li. – Non expedit te vereri mecum.

Fra. – Agas te, queso, suave neu propter tuum maximum genitale michi posteriora perscindas. Sine me prius sputo madefaciam.

Li. – In artiora hi progressi sunt nervi, nec expavescendum putes.

Fra. – Quis strepitus? Quis clamor? Cedo!

Li. – Non dubites, mane. Quisquis sit, intrabit thalamum nemo.

Ron. – Zelmi, heus Zelmi! Zelmi, inquam, si ades, cogas tu istunc stramam domi quod nunquam assideat lectorem infelicem qui semper in spectaculis est. I tu modo ipsum querita.

Ser. – Vide si forte Linii cubilia sterneret. Precave ne cachinno monearis.

Ron. – Continebo me, puto. Te potius contineas. Ingredere nunc raptim et ego item prospiciam si, ut Serumpius ait, Linii cubilia sternat. Hem, quid agis hic, Lini? Istec loca plerumque de te existimavimus, furcifer, lepus. Nos invicem tecum infamas; has ob res persuasum est nobis ne acciperemus te comitem.

Li. – Cur? Committemne istic mali quicquam?

Ron. – Malin? Quid igitur manibus, clunes protrahens femoralia nudas? Suntne ipsa poplitibus flexis in thoro signa numinibus ut nunc preces effundas? Supplex lues, si me fata sinent, nec impresentiarum evades, crede. Quis? Te quoque, here religiosissime, huc introduxit, qui illas tuas, immemor ut tegas, fedissimas nates spectaculis prebes.

Fra. – Proh deum, miseremini, precor, miseremini! Sinite me, precor, ut abeam nunquam rediturus quippe!

Ron. – Non abis. Haud etiam abibis, ni te prius in flammas urentes dedam, vir nequam. Sunt hi ne religionis mores? Descendas cubilia, infelix leno. I pre quo te mitti velim.

Fra. – Ha, probi viri, me sinite! Miserationibus commissum me vestris, queso, suscipite!

Ron. – Commissum? Ut meritus es! Accelera, et hos scalarum gradus protinus fac petas.

Fra. – Mori malo quam petam.

Ser. – Tolle tu caput, tu manus et crura scalam omnem ut verrat, si non meat.

Fra. – Heus, heus, accurrite adiutores! Este adiutores vicini, este! Accurrite!

Ron. – Sile subalce nequam, si te non vis sterilem.

Fra. – Hei, hei, saltem, oro, deorum professionis mee vos moneat religio.

Ser. – Num ipsi tue professionis dii his disciplinis viverent, ieiuniis et vigiliis se macerantes plurimum? Te cura, infelix, nimium, et hac subintres, si sapias. Facito ut is qui flammarum esse locus solet, nunc tibi debitus carcer fiat. Et tu, Ronzi, vecte fac eum includas.

Fra. – Dii boni, nunc maxime michi fautores, maxime nunc adiutores este, ullibi si unquam vestra michi profuit gratia. Ha, boni dii, ipsa tantum nunc vestra michi opus est maxima gratia. Initium. Salve. Credo. Pater. Ave. Hei, ve michi, me miserum. Quo, dii immortales, infelix nunc vectus siem?

Ser. – Audion ex te verbum ullum? Precaveas, ne in malum prius sis deditus quam cuperes.

Fra. – Proh viri probi, pro pietate me vestra, sinite modo, quod adsunt prope vespere. Claviger sum, divina turbabuntur officia si modo desim.

Ser. – Nec quidem aderis in triduo, vir pessime.

Fra. – Heu, me miserum, tristem, seminece plenum! In ampliorem saltem, me, queso, locum includite, ne istoc angusto tam carcere atque tenebroso sistam.

Ser. – Et sistes ibique residebis denuo, felicem te si acriora non pateris. Et ipsus prudens Linius abiit relictis spoliis. Haud evadet, eum quin primum occidam et flammis dedam, leporem, furciferum, virum pessimum. Et breviori qua potuit via, velox, citra solitum celeri planta secessit ocius! Heus, tu modo fac presidi denunties, quo de se supplicium sumat. Ad te nunc propero, qui me vocitas. Tu interea, vir nequam, utere taciturnitate, si non vis redeam et ad fecis emissionem te calcibus cedam.

Ser. – Hahahe!

Li. – Hahahe! Vidistin unquam melius succedere nec excogitari? Ceterum rectius longe quam institutum foret. Diis opitulantibus scelus detectum credo, ideo quod hypocrisim nimium molestam ferunt. Sed hactenus lautius nichil effectum puto quam suum amicum, si meo persuadeam modo.

Ser. – Nil in complementum pulcrius aut prope! Expedit ergo ut bene falsus sis, modicum te facias tristem. Haud quicquam est quod tibi tantum vel plus fidei prestet quam si compescere lacrimulam cum singultibus queas.

Li. – Id nunquam.

Ser. – At aliter, si nequeas, irriges fac saltem tibi lumina paululum sputo.

Li. – Istuc faciam.

Ser. – Heus, vis, Lini, rectum consilium tibi dedam?

Li. – Rogo.

Ser. – Reminiscere tunc infortunii cuiuspiam, quod non nunquam perpessus sies. Ita soleo, dum tristis videri cupio.

Li. – Sic igitur cras eum funesta conveniam gemebundus veste, nigro velatus oculos pallio.

Ser. – Nec tamen ex animo, quod longe proderit, excidat consilium datum.

Li. – Plus id satis servo et precipuum teneo.

Li. – Proh dolor! Salve, si potes, fra Zenon!

Fra. – Quid te maceras, Fagontine, qui ipsorum prudens evasisti carnificum manus? Sine me potius miserum. Nulli, puto, citra necem infelicior unquam fuerit dies quam externa michi, ut exinde nec cibis, nec potu, nec somnis valeam.

Li. – Egon qui immunis a tristitia siem existimas, aut forte credis? Qui plura quam auri pondo ducenta e facultatibus meis, quas illi retinent, damna patior, si non provideam? Ob ruborem tamen (et sic dii me iuvent!) atque merorem tuum plus tristor quam damna. At non abibunt quin eos etsi me invicem expediat.

Fra. – Te, anime mi, supplex oro, sine se in malum quiescere, nec expergisci velis a somnis canes. Nescis, dum clausus forem, que de te mala dicerent. Accusare te omnes, lupum, furciferum, leporem, et flammis dabant!

Li. – Sinito his mala dicere, qui nec bona scirent. Ipsi quidem mali semipascuntur maledicendi consuetudine.

Fra. – Nostin se quoque me damnasse symbolam ut persolverem?

Li. – Minime.

Fra. – Persolvi, quippe! ex me fide prestita, priusquam evaderem.

Li. – O caliofios immanes!

Fra. – Ab his denique michi, ut acriora recenseam, in complurium quam quinquaginta virorum conventu est ius iurandum delatum unquam quod confricabo plus neminem. Atat non propterea delatum quod me pungitet plus nemo, nec istud servandum, quod preter bonos mores vel vi extortum sit puto.

Li. – Servandum minus.

Fra. – Sine igitur, dulcissime, modo, invitis improbis, mentulam tuam ut parum et vivo demum.

Li. – Quod tuum est tutus cape.

Fra. – Ehem, michi nunc adest quod plus maximi facio! Heus, ingemiscens, fac ammodo amplius viduus fies. Acta pereant, leti fiamus malo.

Li. – Malo quoque pereant, ut ais.

Fra. – Fac me deinceps sepius, Fagontine, visites. Istoc ammodo tutiores intererimus loco.

Li. – Ad te nulla profecto dies preteribit quin veniam, si possim.

Fra. – Nulla, si potes, queso, pretereat face.

Li. – Ut debeo lubens. Quid me nunc iubes dum eos, qui me dudum in templo morantur sodales adeo?

Fra. – Ut valeas.

Li. – Tu quoque plus satis vale. Valete et plaudite socii.

Mercurius Ranzius Vercelensis recensui.

Acta Studiis Papiensibus MCCCCXXXVII° die XV aprilis.